Przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych winno być uzależnione jedynie od tzw. kryterium socjalnego czyli sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z jego zasobów. Udzielanie wsparcia socjalnego przez zakład pracy w oparciu o przesłanki o charakterze pozasocjalnym jest niedozwolone.
A zatem pomocy finansowanej ze środków zfśs nie można uzależniać np. od stażu pracy, wymiaru czasu pracy, statusu osoby uprawnionej (pracownik, emeryt, rencista), przynależności pracownika do związku zawodowego lub określonej grupy zawodowej. Znajduje to potwierdzenie m.in. w:
- wyroku Sądu Najwyższego z 16 sierpnia 2005 r. (sygn. akt I PK 12/05, OSNP 2006/11–12/182),
- wyjaśnieniach resortu pracy zawartych w piśmie z 17 lutego 2011 r. (znak: SPS-023-20599/11) w sprawie świadczeń socjalnych na rzecz osób, które po rozwiązaniu umowy o pracę przechodzą na emeryturę, w których czytamy m.in. „(…) Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych jest funduszem spożycia zbiorowego, co oznacza, iż bez względu na sposób jego tworzenia ze świadczeń socjalnych mogą korzystać wszystkie osoby uprawnione – przy zastosowaniu jednakowych, wyłącznie socjalnych kryteriów. Pracodawca nie może więc wyłączyć prawa do ubiegania się o pomoc socjalną żadnej z ustawowo uprawnionych grup osób, np. emerytów i rencistów ze względów poza socjalnych. (…)”.
Spotyka się też zapisy w regulaminach mówiące o tym, że do korzystania z ZFŚS uprawnieni są tylko pracownicy zatrudnieni w pełnym wymiarze czasu pracy lub po przepracowaniu u danego pracodawcy jakiegoś okresu czasu, np. 6 miesięcy. Te zapisy i postępowanie jest błędne. Status pracownika nabywa się wraz z pierwszym dniem zatrudnienia bez względu na wymiar czasu pracy.
